ζήτησε ο Γ.Καρατζαφέρης και συμφώνησε ο Γ.Παπανδρέου στην σύσκεψη στο προεδρικό τον περασμένο Νοέμβριο.
Βέβαια το "να ενώσεις την Αριστερά" στην Ελλάδα δείχνει ως εγχείρημα περισσότερο δύσκολο από τη διάσπαση του ατόμου, αλλά μέχρι τότε ο "σκληρός" Αλέξης μπορεί να περηφανεύεται ότι πήρε ένα κόμμα από εκεί που χαροπάλευε να μπει στην Βουλή και το έφτασε στις δημοσκοπήσεις στο 12% και με πολύ καλά ποιοτικά στοιχεία.
Από την καλή εμφάνιση στο debate των εκλογών του 2009, ο Α.Τσίπρας από τότε μόνο ανεβαίνει.
Με έναν ευθύ, έξυπνα καταγγελτικό, ενίοτε σαρκαστικό, απαξιωτικό - όποτε οι συνθήκες το επιβάλουν για τους πολιτικούς του αντιπάλους - λόγο, έχει καταφέρει κάτι που κανένας άλλος Έλληνας πολιτικός αρχηγός σήμερα δεν μπορεί ούτε καν να ονειρευτεί: Σχεδόν η κάθε του δήλωση και πολιτική τοποθέτηση, να έχει ενδιαφέρον. Αδιανόητο για τους «συναδέλφους» του, δεξιά κι αριστερά των δράνων του ΣΥΡΙΖΑ στην Βουλή.
Όταν χθες κατά την έξοδό του από το υπουργείο Εξωτερικών αποκάλεσε τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ Γιώργο Καρατζαφέρη "κονφερασιέ σ’αυτή τη διαδικασία της θεατρικής παράστασης" στο μυαλό όλων ήρθαν οι ξεχασμένες εικόνες ενός Οικονομίδη, ενός Κώστα Βενετσάνου και το πολιτικό μήνυμα που εξέπεμψε ήταν τόσο ισχυρό, όσο ήθελε.
Έχοντας μάθει να φλερτάρει με τα πατριωτικά ανακλαστικά της συντηρητικής παράταξης, κάνει εύστοχες δηλώσεις για τον ορυκτό πλούτο της χώρας ("δεν μπορεί αυτός ο ορυκτός πλούτος να αποτελεί εμπράγματη εγγύηση για τα δάνεια της χώρας") και μιλάει πειστικά για εθνική κυριαρχία που κινδυνεύει από τη νέα δανειακή σύμβαση: "Δυστυχώς έχουν συναινέσει άπαντες στα μέτρα για το νέο δάνειο, το οποίο καθώς φαίνεται θα είναι μεγαλύτερο από 130 δισ. ευρώ και με συνέπειες ιδιαίτερα αρνητικές για το λαό και την ελληνική κοινωνία και για τα θέματα κυριαρχίας".
Κτυπώντας στην καρδιά τους δήθεν «πατριώτες» κομματάρχες της ΝΔ ζητεί επειγόντως ριζικό γεωπολιτικό αναπροσανατολισμό, τονίζοντας ότι "το δόγμα «ανήκουμε εις τη Δύση» δεν είναι μόνο ξεπερασμένο αλλά και επικίνδυνο". Αυτό δηλαδή που πιστεύει η συντριπτική πλειοψηφία των νεοδημοκρατών.
Μιλά για την ανάγκη μιας νέας "πολυδιάστατης ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής, πολύ περισσότερο τώρα που η ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου βρίσκεται σε έναν στρατηγικό, οικονομικό, κοινωνικό αναπροσανατολισμό, σε ανακατατάξεις με ιδιαίτερη σημασία" και νομίζεις ότι ακούς έναν, εθνικών αντιλήψεων, αναλυτή, βαθύ γνώστη των γεωστρατηγικών ισορροπιών της Α.Μεσογείου.
Και το αποκορύφωμα χθες ήρθε με την ατάκα "Το 2010 ο Γιώργος Παπανδρέου δεν ανακοίνωσε από το Καστελόριζο την πρόθεση της χώρας να ανακηρύξει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, αλλά την ένταξη της χώρας στην αποκλειστική οικονομική εξάρτηση από το ΔΝΤ, τους εταίρους και τους πιστωτές".
Η θετική έκπληξη ήταν η προσέγγισή του στο σκοπιανό ζήτημα : "Ένα όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμό για κάθε χρήση, μακριά από αλυτρωτισμούς και εθνικισμούς" και κάλεσε τον Μάθιου Νίμιτς να παρουσιάσει μια πρόταση που δεν θα ρίχνει λάδι στη φωτιά.
Όντας ο μοναδικός πολιτικός αρχηγός που ασκούσε σφοδρή και σε προσωπικό επίπεδο, κριτική στον Γ.Παπανδρέου, έδειξε σπάνια αντίληψη, καθώς δεν φοβήθηκε να κτυπήσει καίρια τον τότε πανίσχυρο πρωθυπουργό με "βαριές" κουβέντες μέσα στο Κοινοβούλιο.
Κονιορτοποίησε την περασμένη Παρασκευή μέχρι και τον γνωστό για τις ρητορικές του ικανότητες, Ε.Βενιζέλο και έχει μάθει να γλυτώνει και από τις πεπονόφλουδες: Η "κουκουλοφορολατρεία" του που τόσο του στοίχησε το 2008, δείχνει να ανήκει στο παρελθόν.
Μιλάει συχνά με παράγοντες της δεξιάς, όπως ο Γ.Πατούλης δήμαρχος Αμαρουσίου κια πρόεδρος του ΙΣΑ.
Και επισκέπτεται το Πατριαρχείο μιλώντας στον Πατριάρχη με τα πιο θερμά λόγια. Ποιος είπε ότι Αριστερά και Εκκλησία και μάλιστα επιπέδου Πατριαρχείου, δεν συνάδουν;
Ο Α.Τσίπρας αν γεννιόταν στα βόρεια προάστια και πήγαινε στο Κολέγιο, σίγουρα τώρα στις δημόσιες εμφανίσεις του, θα φόραγε γραβάτα. Αλλά ίσως να ήταν ο πρώτος σοβαρός και με μέλλον, ηγέτης της δεξιάς μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή…
Τώρα προσπαθεί να πείσει την Αλέκα Παπαρήγα ότι το να ασχολείται με τις "αποκαταστάσεις" σφαγέων τύπου Στάλιν, Ζαχαριάδη κλπ δεν είναι ιδιαίτερα δημιουργική ενασχόληση στην σημερινή πολιτική συγκυρία. Και τον Φ.Κουβέλη ότι το να είσαι "η πρώτη στάση εξόδου από το ΠΑΣΟΚ" των πρώην ψηφοφόρων του Κινήματος είναι γλυκό, αλλά όχι μόνιμο. Και ότι και οι τρεις μαζί θα μπορούσαν αντί να καταγγέλλουν μονίμως, να κάνουν κάτι πιο δημιουργικό: Να κυβερνήσουν. Βέβαια, αυτό δεν θα ήταν "ελληνική Αριστερά", αλλά έχει και ο Αλέξης "δικαίωμα στο όνειρο" και πολύ περισσότερο έχει δικαίωμα στο να το κυνηγάει...
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου