Θα ψήφιζα από ΣΥΡΙΖΑ μέχρι ΛΑΟΣ και βάλε

Μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό, δεν μου φαίνεται καθόλου περίεργο, τελικά, που ο λαϊκοδεξιόστροφος Καμμένος πήγε μαζί με τον αριστεροαλλόκοτο, πλην τόσο αγαπητό, Δημαρά. Γιατί αυτό που στα χαρτιά φαίνεται αδιανόητο αντανακλά α) την κατάρρευση όλων των παλαιών διαχωριστικών γραμμών μπροστά στην πανεθνική απειλή χρεοκοπίας και β) τον παλλαϊκό ΜΕΓΑΛΟ ΘΥΜΟ εναντίον όλων των κλασικών κομμάτων. Οπου και να γυρίσεις, δεξιά και αριστερά, η κουβέντα γυρνά στο «και ποιον να ψηφίσουμε τελικά;», με πρώτους αποδέκτες τα μικρά και κυρίως τα πιο καινούρια κόμματα. Οσο ακραία κι αν είναι! Από ζοχάδα ένας δεξιός πάει στους Ανεξάρτητους Ελληνες για να τιμωρήσει τη Ν.Δ., από οργή εναντίον του ΠΑΣΟΚ οι ψηφοφόροι του έφτιαξαν από μόνοι τους τη... Δημοκρατική Αριστερά, χωρίς ίσως να ρωτήσουν ακόμα και τον Φώτη Κουβέλη.

Αλλά δεν σταματάμε εδώ!

Τα σταφύλια της Οργής ξεφυτρώνουν από παντού. Αν ήσουν 16άρης και τους «πήδαγες» τα Λύκεια, όπως έλεγε παλιά ο Σαββόπουλος, τώρα στα 25 σου ή στα 35 σου θες να τους... γ...σεις και τα ΑΕΙ και τα γραφεία Ευρέσεως Εργασίας και τα 400 ευρώ βασικό και τα Ταμεία Ανεργίας τους, ακόμη και τα ξένα πανεπιστήμια που προτιμούν Κινεζόπουλα από πλούσια Ελληνόπουλα. Αν ήμουν (και μακάρι να ήμασταν όλοι) στα είκοσι (έστω και φορτωμένοι τρεις γενιές δανεικά), φυσικά θα πήγαινα προς ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε ό,τι ακόμα ριζοσπαστικότερο κυκλοφορεί, τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σπάσ’ τα, κάψ’ τα, ρημαδιό να γίνουν όλα, προκειμένου να γεννηθεί το ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ, όπως φαντασιώνονται χρόνια τώρα οι «χώροι». Μπορεί και Πειρατές, μπορεί και τους κάπως ξενέρωτους Οικολόγους-Πράσινους. Αλλά ίσως και να ’βγαινα στην άλλη πλευρά.

Αν ακόμα ζεις στα Πατήσια, στην Κυψέλη και στην Αχαρνών (όπου πολλοί από μας γεννηθήκαμε), αν μένεις στο πατρικό σου διαμέρισμα που οι γονείς σου σού άφησαν έπειτα από θυσίες μιας ζωής, αλλά από πάνω σου βαράν ταμπούρλα Αφρικανοί, ενώ στον από κάτω όροφο μαγειρεύουν κατσαρίδες Πακιστανοί, δεν θα ψήφιζες δαγκωτο λαοσ; Κι αν δεν σου ’φτανε αυτό, αν είσαι δημόσιος υπάλληλος που έχει μείνει χωρίς επιδόματα και τα μισά εισοδήματα, αν η γυναίκα σου έχει απολυθεί από το εμπορικό της γειτονιάς και τα παιδιά σου τρέμουν να κυκλοφορήσουν άμα νυχτώσει, δεν απορώ που θα βάλεις στη Βουλή και τη Χρυσή Αυγή. Οπως ο απολυμένος εργατοϋπάλληλος δεν έχει άλλο καταφύγιο από τον Περισσό, έτσι και ο μικρομεσαίος που κατεβάζει ρολά από τις ακάλυπτες επιταγές και τους εξαφανισμένους πελάτες πάει στην άκρα Δεξιά. Δεν είναι δα η πρώτη φορά που συμβαίνουν στην Ιστορία όλα αυτά...

Το διαφορετικό είναι ότι για πρώτη φορά, ειδικά στην Ελλάδα, η κοινωνία δεν βρίσκεται σε φάση εσωτερικής έστω σύγκρουσης, αλλά σε έκρηξη. Σαν πλανήτης που διαλύεται, φεύγει σε συντρίμμια προς… παντού. Εκατομμύρια οικογένειες αντιμετωπίζουν διαφορετικές δραματικές καταστάσεις, άρα δεν είναι άξιον απορίας που 29 κατασκευαστές δημοσκοπήσεων βγάζουν κίνδυνο ακυβερνησίας και 7 έως 10 κόμματα στη Βουλή. Μέχρι τώρα η «λογική» ότι πρέπει να έχουμε μια κυβέρνηση για να παραμείνουμε στην Ευρώπη και στο ευρώ δεν έχει ΠΙΑΣΕΙ. Οι απειλές και ο «πολιτικός εκβιασμός» της ακυβερνησίας δεν πιάνουν τόπο και γι’ αυτό φέρει ευθύνες ακόμα και η Ευρωπαϊκή Ενωση, που, αντί να αβαντάρει κάπως τους λεγόμενους «Μνημονιακούς», ρίχνει κι άλλο ΛΑΔΙ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ: ότι θα χρειαστούν αμέσως και ΝΕΑ μέτρα, πρόσθετες θυσίες, απολύσεις... Ωραία κίνητρα! Ενώ θα ’πρεπε να διαβεβαιώνει σε όλους τους τόνους ότι, αν οι Ελληνες ψηφίσουν Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ, ή κάτι τέλος πάντων «συστημικό» και «φιλοευρωπαϊκό», θα είναι εγγυημένη η παραμονή μας στην Ε.Ε. Αν παραμείνει και η ίδια στη θέση της.

Στις 15 μέρες που ακολουθούν πολλά μπορεί να αλλάξουν. Η αστάθεια σε Ελλάδα και Γαλλία και τα απειλούμενα κραχ σε Ιταλία, Ισπανία μπορεί να διαμορφώσουν ένα διαφορετικό ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, που θα επιτρέψει σε όλους να δουν πιο καθαρά πώς έχουν τα πράγματα. Αν η Ευρωπαϊκή Ενωση αποφασίσει να σοβαρευτεί και να σώσει το ΚΑΡΑΒΙ, χρησιμοποιώντας όλους τους μηχανισμούς που διαθέτει, τότε η Ελλάδα μπορεί, εκεί την τελευταία στιγμή, να κρατηθεί από ένα σκοινί που θα μας πετάξουν κι εμάς. Ομως πρέπει να ’χουμε ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ικανή να συνεννοηθεί και όχι κάνα «σκορποχώρι» που μας ικανοποιεί μεν ψυχικά, αλλά δεν μας χρησιμεύει πουθενά. Αλλιώς... από το «για να σ’ εκδικηθώ» του Μητροπάνου θα πνιγούμε στις «θάλασσες», ρωτώντας «πες μου πού πουλάν καρδιές»...
Πάντα γελαστοί και γελασμένοι...
 http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=192014