εμπνευστή της δυαρχίας και μέντορα του νεαρού αρχηγού Αλέκο Αλαβάνο. Ο Αλέξης λοιπόν στους δρόμους με τη νεολαία και ο Αλέκος στο κοινοβούλιο με τους πολιτικούς αρχηγούς. Το πείραμα πήγε καλά τόσο δημοσκοπικά όσο και επικοινωνιακά. Τότε λοιπόν άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα μαύρα σύννεφα στις σχέσεις των δύο ανδρών τα οποία σε συνδυασμό με κάποιες άλλες πολιτικές συγκυρίες καταβαράθρωσαν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α και ώθησαν τις σχέσεις των δύο στα άκρα. Από εκεί και έπειτα δρομολογείται το ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Ο Τσίπρας εξοβελίζει τον Αλαβάνο στο πυρ το εξώτερο σαν άλλος Δίας που εξοντώνει τον πολιτικό του πατέρα τον Κρόνο. Στη συνέχεια επιβάλει την δική του πολιτική γραμμή στο κόμμα με κόστος βεβαίως αλλά με σιδηρά πυγμή (βλέπε περίπτωση ραδιοφωνικού σταθμού κόκκινο). Ο Τσίπρας γίνεται κυρίαρχος στο κόμμα και ο Αλαβάνος αποτελεί παρελθόν. Ποιος μένει μετά; Φυσικά ο συμπαθής Κουβέλης. Ο πρόεδρος έρχεται σε οριστική ρήξη με την ανανεωτική πτέρυγα και ο κατακερματισμός του ΣΥ.ΡΙΖ.Α είναι πλέον γεγονός. Νικητής και θριαμβευτής ο Τσίπρας ελέγχει πλήρως το κόμμα έστω και κουτσουρεμένο. Όλα όσα αναφέρθηκαν φυσικά δεν αποτελούν υγιείς αριστερές, συντροφικές πρακτικές αλλά μάλλον είναι στοιχεία του φυσικού δικαίου ή αλλιώς του δικαίου του ισχυρού. Και ο νυν πρόεδρος γνωρίζει καλά ότι ο ισχυρός γίνεται ισχυρότερος όταν μένει μόνος. Απαλλαγμένος ο Τσίπρας από τα βαρίδια του παρελθόντος ξεκινάει την μεγάλη προσπάθεια για αύξηση των ποσοστών του κόμματος διότι γνωρίζει ότι μια πιθανή αποτυχία στις ερχόμενες εκλογές θα του κοστίσει την προεδρική θέση για την οποία τόσο πάλεψε να κατακτήσει. Οι πολιτική συγκυρία τον ευνοεί καθώς το μνημόνιο αποτελεί το κύκνιο άσμα του κυβερνητικού κόμματος που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αποτελεί με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α συγκοινωνούντα δοχεία. Ο Τσίπρας ποντάρει στο να καρπωθεί τις μεγάλες απώλειες του ΠΑΣΟΚ και σε σημαντικό βαθμό το καταφέρνει ανεβαίνοντας στις δημοσκοπήσεις αλλά όχι τόσο ώστε να βρίσκεται καβάλα στο άλογο. Μέσα από όλη αυτή την διαδρομή ο Αρτινός πολιτικός έχει ωριμάσει και έχει διδαχθεί αρκετά πράγματα. Επί πλέον έχει τελειοποιήσει ορισμένες δεξιότητες επικοινωνίας που τον κάνουν αρεστό στο κομματικό του ακροατήριο. Πιο συγκεκριμένα ο πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α χρησιμοποιεί εκφράσεις που έχουν ιδιαίτερη βιωματική αξία για τους αριστερούς ψηφοφόρους. Τελευταίο εύρημα του αποτελεί η λέξη ΄΄omerta΄΄ με την οποία χαρακτήρισε στη βουλή τον πολιτικό εκβιασμό της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ προς τους κυβερνητικούς βουλευτές για να αποσπάσει την ψήφο τους. Η λέξη παραπέμπει σε άλλες καταστάσεις όπως στη μαφία όπου επικρατεί ο νόμος της σιωπής κάτι που εκνεύρισε αφάνταστα τον κατά τα άλλα λαλίστατο αντιπρόεδρο Ευ. Βενιζέλο. Ομοίως και παλαιότερα στη διαμάχη του με τον επιχειρηματία Βγενόπουλο και τις νομικές απειλές αυτού απήντησε με τους στίχους ενός πολύ αγαπητού τραγουδιού του Γιάννη Αγγελάκα, πρώην τραγουδιστή από τις Τρύπες, με τον τίτλο ΄΄σιγά μην κλάψω σιγά μην φοβηθώ΄΄. Όλα αυτά αποτελούν στοιχεία ευφυΐας του νεαρού προέδρου που δρούνε καταλυτικά στις συνειδήσεις των ψηφοφόρων. Βεβαίως ο Τσίπρας τον τελευταίο καιρό έχει προχωρήσει και σε μια άλλη πολύ σημαντική αλλαγή στην στρατηγική του. Έχει διεισδύσει επικίνδυνα στο μεσαίο χώρο ψαρεύοντας μέσα στα νερά των ΄΄νοικοκυρέων΄΄ - μικρομεσαίων οι οποίοι έχουν γίνει πλέον νεόπτωχοι. Αυτή είναι η πολιτική δεξαμενή που θα δώσει την ώθηση στο κόμμα για να πάρει τη θέση που ονειρεύεται ο πρόεδρός του στο πολιτικό σκηνικό. Ακόμα και η συχνή παρουσία του στην πρωινή εκπομπή του Γ. Αυτιά υποδηλώνει το ίδιο και το αυτό και μάλιστα με τον πιο εμφατικό τρόπο. Για τα αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής δεν θα πρέπει να βιαστούμε αλλά πρέπει να περιμένουμε λίγο ακόμα για να δούμε αν ο Αρτινός comandante θα προελάσει μαζί με τους συντρόφους του από τα βουνά της δικής του Sierra Maestra προς την Αβάνα για να διώξει την κακή κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου ή αν η ΄΄επανάσταση΄΄ πνιγεί στο δρόμο από άλλες πολιτικές δυνάμεις πιο ικανές από τις δικές του.
