Ένας χρόνος πέρασε από την έναρξη της τηλεοπτικής σειράς ΄΄ΤΟ ΝΗΣΙ΄΄ που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον του τηλεοπτικού κοινού και συγκλόνισε τόσο με το σενάριο αλλά και την ερμηνεία των πρωταγωνιστών ηθοποιών της. Μετά από αυτό το αξέχαστο ταξίδι στο νησί της Σπιναλόγκας αξίζει να αναζητήσουμε τους
λόγους για τους οποίους η σειρά θεωρήθηκε ως μια από τις κορυφαίες όλων των εποχών.
Ομολογουμένως η ιστορία των αρρώστων - λεπρών σε ένα απομονωμένο νησάκι κοντά στην Κρήτη την περίοδο πριν την έναρξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου αποτέλεσε από μόνη της μια άκρως ενδιαφέρουσα πρόταση που άξιζε να βρεί τηλεοπτική στέγη. Αν φυσικά σκεφτούμε ότι η ιστορία αυτή υποστηρίχτηκε από ένα έξοχο βιβλίο best seller τότε η συνταγή της επιτυχίας ήταν δεδομένη. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε βέβαια τους πολύ καλούς ηθοποιούς που ενσάρκωσαν τους πρωταγωνιστές της σειράς και όλους τους συντελεστές που την πλαισίωσαν. Όλοι αυτοί οι παράγοντες εξηγούν σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό την δημοφιλία της σειράς. Μέσα σε όλα αυτά όμως πρέπει να προσθέσουμε ένα στοιχείο ακόμα το οποίο ίσως να αποτελεί τη λυδία λίθο της επιτυχίας. Ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά ο συγχρονισμός (αγγλιστί timing). Η οικονομική - κοινωνική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας τα τελευταία δύο χρόνια, με όλα τα δεινά που έχει επιφέρει στην καθημερινότητά μας, καλλιέργησε μια ψυχολογία πρόσφορη για την παρακολούθηση μιας τέτοιας πραγματικά μη ευχάριστης ιστορίας. Δυστυχώς η μελαγχολία στην οποία έχει υποπέσει η ελληνική κοινωνία βρήκε χώρο να εκφραστεί μέσα από τα μικρά καθημερινά δράματα που βίωσαν οι κάτοικοι του νησιού. Πολλοί από εμάς ταυτιστήκαμε με κάποιον από τους ήρωες της Σπιναλόγκας. Όχι βεβαίως ως άρρωστοι σωματικά αλλά ως μικροί καθημερινοί ήρωες που αγωνίζονται για την επιβίωση μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Για να καταλάβουμε ακριβώς ποια είναι η κοινωνική συγκυρία της εποχής μας ας σκεφτούμε πόσο μεγάλη επιτυχία θα είχε σήμερα μια άλλη καλογυρισμένη σειρά του παρελθόντος το ΄΄ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΙ ΕΧΟΥΝ ΨΥΧΗ΄΄. Πόση ανταπόκριση θα έβρισκε σήμερα ο αγαπητός Ακάλυπτος με την ευχάριστη παρέα του; Και αντιστρόφως ποια θα ήταν η τύχη του νησιού επί εποχής Ακάλυπτου; Πράγματι οι εποχές άλλαξαν τόσο πολύ που το διάστημα που μεσολάβησε μοιάζει με χάσμα αιώνων. Προσωπικά δεν θα αναπολήσω μια εποχή όπου το πρότυπο ήταν ο απατεωνίσκος ερωτίλος μεσήλικας ή ο καθώς πρέπει άπιστος επιστήθιος φίλος του ή οι αφελείς σύζυγοι αυτών. Όλα όμως είναι σημεία των καιρών. Δανειζόμενος τον τίτλο μιας εκπομπής της κρατικής τηλεόρασης θα πω ότι ΄΄εικόνα σου είμαι΄΄. Τότε ο χαρούμενος μπαταξής, σήμερα ο πληγωμένος άρρωστος. Μέσα σε όλα αυτά βρίσκεται και ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας που αρνείται τις επιταγές των καιρών και υφίσταται διαρκώς τις συνέπειες. Ας ελπίσουμε λοιπόν και ας ευχηθούμε, παρότι δεν φαίνεται φως αυτή τη στιγμή, ότι η ΄΄θεραπεία΄΄ θα έρθει σύντομα διότι οι επιπτώσεις είναι ήδη τεράστιες και ο λαός μετράει σαν άλλος Άτλαντας τις λιγοστές πια δυνάμεις του. Διαφορετικά το νησί Ελλάδα θα εγκαταλειφθεί οριστικά και οι εναπομείναντες πια πρωταγωνιστές του θα προσπαθήσουν να απαλύνουν τον πόνο τους σε κάποια άλλη πιο φιλόξενη γωνιά αυτού του πλανήτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου